- socio
- sŏcĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to join or unite together, to associate; to do or hold in common, to share a thing with another, etc. (freq. and class.; in Cic. mostly with inanimate objects;
syn. jungo): coetus utilitatis communione sociatus,
Cic. Rep. 1, 25, 39:concilia coetusque hominum jure sociati,
id. ib. 6, 13, 13:omne genus hominum sociatum inter se esse,
id. Leg. 1, 11, 32:(Romulus) regnum suum cum illorum (Sabinorum) rege sociavit,
id. Rep. 2, 7, 13; cf.:quae nos domo socias,
Verg. A. 1, 600:quid si testium studium cum accusatore sociatum est?
Cic. Fl. 10, 21: cum vel periculum vitae tuae mecum sociare voluisses, to risk your life for me, id. Planc. 30, 73; cf.:tecum ut longae sociarem gaudia vitae,
Tib. 3, 3, 7:qui vim rerum cognitionemque cum scientiā atque exercitatione sociaris,
Cic. de Or. 3, 32, 131:diligentiam cum scientiā,
Col. 3, 3, 7:ne societur sanguis,
Liv. 4, 4, 6; cf.of union by marriage: se alicui vinclo jugali,
Verg. A. 4, 16:cubilia cum aliquo,
Ov. M. 10, 635:corpus,
id. Am. 2, 8, 5:conjugia,
Vulg. Deut. 7, 3; Ov. H. 3, 109:perpetuoque mihi sociatam foedere lecti,
id. Ib. 15:juvencos aratro imposito,
Stat. Th. 1, 132:dextras,
Sil. 11, 149; cf.:manus alicui,
Val. Fl. 5, 290:se participem in omnis casus,
Sil. 1, 75:vitem ulmis,
Stat. S. 5, 1, 48:curas,
to share, Val. Fl. 5, 282:verba loquor socianda chordis,
to be accompanied, Hor. C. 4, 9, 4; so,carmina nervis,
Ov. M. 11, 5:homo simili sui sociabitur,
Vulg. Ecclus. 13, 20:Theseus sociati parte laboris Functus,
undertaken in company with another, common, Ov. M. 8, 546:parricidium (shortly before: societas facinoris),
Just. 10, 1, 6.—Mid.:sociari facinoribus,
to take part in deeds of villany, Liv. 39, 13 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.